زندگی هفت روزه هنری در خانه ای خالی از سکنه

به گزارش وبلاگ بلاگ پو، از آینه های عمق و سطح استخر خانه شماره هفت در خیابان عبده گرفته تا نقاشی های روی دیوار، حتی دو هزار متر از رشته هایی که مثل بختک فکرهای روشن ذهن را می گیرند، همه و همه برای هفت روز خلق شده اند تا پس از آن برای همیشه تخریب شوند بلکه آنچه که باید، از زبان هنر گفته و تبدیل به خاطره گردد.

زندگی هفت روزه هنری در خانه ای خالی از سکنه

بهادر ادب، تکین آغداشلو، امیر علی ایزدی، سوده باقری تیرتاش، مهرنوش باقری دوست، امیر حسین ترک زاده، رعنا دهقان، سهیل راد، کسرا رفیعی، هدا زرباف، سی و 8 (سیاوش منصوری)، رهام شامخ، اشکان صادقی و آرمیتا قصابی، 14 هنرمند جوانی هستند که هر کدام بخشی از ساختمان شماره هفت خیابان عبده را قبل از آنکه مرمت و تبدیل به یک گالری گردد، با یک اثر هنری از خودشان پر نموده اند تا با زبان هنر با مهمانان این خانه هم نشینی نمایند.

اشکان صادقی، چوب، ترکیب مواد و نقاشی روی بوم را در کنار هم گذاشته تا بنفش را خلق کند. در واقع اثر او در سه مرحله و با دو تابلو(نقاشی روی بوم) و یک اثر حجمی شکل گرفته و تکمیل شده است.

این هنرمند که طراح و معمار مقیم لندن است، به وبلاگ بلاگ پو، می گوید: ساختمان باوان را به مثابه یک موجود زنده در نظر گرفتم که در حال بازسازی، مایعی از درون این ساختمان فوران نموده است. به همین دلیل 100 لیتر آب را با سرعت 100 کیلومتر در ساعت شبیه سازی کامپیوتری کردم. در واقع نقطه ها و خط هایی که روی بوم نقاشی شده اند، رابطه بین نقطه، خط و حجم را نشان می دهد.

او که این اثر را برای فضای نمایشگاهی بازنگری در خانه خیابان عبده اجرا نموده است، از زمان شکل گیری ایده تا خلق آن دو ماه زمان گذاشته است.

بازگشت به آینده حتی در دستشویی

آرمیتا قصابی، هنرمند دیگر این مجموعه که حدود 20 سال در کانادا زندگی نموده است، با آیینه، سیستم صدا، رنگ اکرلیک، ام دی اف و قطعات الکترونیکی در توالت این خانه، بازگشت به آینده را اجرا نموده است.

او معتقد است: در جهانی ما مسائل زیادی وجود دارد که حتی هنوز کنجکاوی درباره آنها را آغاز نکردیم. من فکر می کنم کنجکاوی گم شده است و باید بعضی مسائل را از دور ببینیم تا متوجه آنها شویم. برای مثال از کره ماه می توان کره زمین را دید. من هم از کانادا و از دور، ایران را دیدم. معمولا مردم ایران برای تحصیلات، به دلیل سیاست یا امنیتی مهاجرت می نمایند اما صدای دُهل از دور خوش است.

این هنرمند که فارغ التحصیل رشته معماری و طراحی در دانشگاه رایرسون است، ادامه می دهد: همه کشورها، دولت و سیستم هایی دارند که ممکن است خوبی ها و بدی هایی داشته باشد، اگر در کشور خودت نتوانی چیزی را درست کنی در هیچ کجای جهان هم نمی توانی. من هم آمده ام ایران که بمانم. خوب است که آدمها، کشورهای دیگر را هم ببینند، نگاه نمایند و متوجه ارزش ها شوند.

قصابی بیان می نماید: ایران، ویژگی هایی دارد که خیلی از ما آن را نمی بینیم. کانادایی ها یک ضرب المثلی دارند که می گوید همسایه بغلی چمنش سبزتر است یعنی ما فقط به چیزهایی که نداریم توجه می کنیم و به داشته های خودمان بی توجه هستیم. اگر داشته هایمان را لیست کنیم متوجه می شویم که چیزهای کمی نداریم.

بختک بازیافتی

امیر حسین ترک زاده نیز با استفاده از پلی اتیلن، شیشه و ال ای دی بختک را خلق نموده. او حدود سه هفته دیوار این خانه را سوراخ نموده است و رشته هایی از پلی اتیلن را مثل نخ و سوزن بهم بافته و در نهایت آن را رنگ نموده است. این اثر با حدود دو هزار متر از این رشته ها شکل گرفته که در نهایت بازیافت می شوند.

این هنرمند می گوید: تنها جایی که می شد، برای شکل گیری این اثر تخریب صورت بگیرد، فضای این نمایشگاه بود. در واقع اختیار عمل و اجرایی شدن ایده یکی از ویژگی های فضای این نمایشگاه محسوب می شد که معمولا این امکان در گالری ها وجود ندارد.

رهام شامخ نیز تخت خواب 18 سالگی را پهن نموده است تا مرور لحظه هایی از روز و شب، خواب و بیداری باشد که به سرعت می گذرد.

آشتی نسل قدیم و جوان در روزهای بهاری

سیاوش منصوری هنرمند دیگر این مجموعه که متولد دهه 70 است، روزهای بهاری را برای آشتی نسل قدیم هنری ایران با نسل جوان با تمام تضادهایی که ممکن است وجود داشته باشد، ساخته است.

هدا زرباف نیز وسعت میانی را در پلکان این خانه با ویدئو و ترکیب مواد اجرایی نموده است. پلکانی که فضای ترانزیتی هستند تا خاطره ها را از زمانی به زمان دیگر و از فضایی به فضای دیگر منتقل می نمایند.

نقاشی های کسرا رفیعی هنرمند دیگر این مجموعه نیز بعد از نشستن روی دیوارهای شهر تهران، اصفهان، لندن، پاریس و نیویورک، حالا روی دیوارهای خانه شماره هفت عبده نشسته است تا بعد از هفت روز زندگی، جای دیگری متولد گردد.

ایزوله نیز برای بیان حرکت برگشتی سیارات، ازدیاد جمعیت، از برده داری مدرن به فردگرایی، ارتباطات دیجیتال بر ضد تعاملات فیزیکال، ار جحیت حقوق حیوانات بر حقوق بشر، تخریب میراث و ساخت و ساز، سرکوب احساسات، سو استفاده از بحران منابع طبیعی و در نهایت خود محوری راه چاره ورود به عصری جدید و همه حرف سهیل راد، خالق آن است.

سوپر مارکتی کوچک در مستراح

رعنا دهقان نیز با کاغذهای بسته بندی سوپر مارکت ها و ال ای دی کاشی های توالت این خانه را ساخته است. او با تاثیر از کاغذهای بسته بندی، سوپر مارکت کوچکی در یکی از مکان های زندگی یعنی مستراح ساخته و اسم آن را هر روز با تو ای مهتاب گذاشته است.

مهرنوش باقری دوست زیرزمین خانه را برای شکل گیری پیله انتخاب نموده است. از نظر او نهاد وجود پیله ابهام آلود است. از طرفی شبیه رحم و نمادی از زایش است و از طرفی دیگر به قبر و شاید کفن شبیه است و به مفهوم مرگ نزدیک است.

بخش دیگر از زیرزمین خانه شماره هفت در خیابان عبده در اختیار سوده باقری تیرتاش قرار گرفته تا با چیدمان، دو خت و دوز پارچه، طراحی روی بوم و مقوا و ترکیب مواد گربه ای در خانه خالی را نشان دهد.

این خانه خالی از صلح نیست

این خانه خالی از صلح نیست. بلکه امیر علی ایزدی صلح و پیامش را با جوهر روی کاغذ آورده است تا بگوید برای بقای نسل بشر باید با طبیعت که خود ذره ای کوچک از چرخه عظیم آن هستیم، صلح کنیم.

استخر این خانه نیز با آینه ها پر شده تا جرات به خود نگریستن هر چند سطحی را به هر فردی که از آن می گذرد بدهد. بهادر ادب عمق/سطح را برای به وجود آمدن افکار جدید کسی که در آینه نگاه می نماید، خلق نموده است.

تولد دوباره یک بنا

تکین آغداشلو نیز با استفاده از ویدئو، گچ، رنگ، فلز، نمایشگر و ال ای دی، هر آنچه راسخ است به هوا می رود را خلق نموده است تا یک موقعیت نامعلوم و غیر قابل پیش بینی در عصر پسامدرنیزم را نشان دهد.

او که کیوریتور این نمایشگاه است، درباره پیشینه برگزاری چنین نمایشگاهی یعنی خانه ای خالی از سکنه که آثاری از هنرمندان، جزئی از آن شوند و در معرض دید عموم قرار بگیرد، شرح می دهد: پیش از این، چنین اتفاقی در دهه 70 در تهران افتاده است و هنرمندانی از جمله مصطفی دشتی، فرید جهانگیر و ساسان نصیری آثارشان را در یک خانه کلنگی که در حال تخریب بوده، به نمایش گذاشتند ا این تفاوت که اگر آن نمایشگاه انتها یک بنا بود اما نمایشگاه بازنگری در خانه خیابان عبده تولد دوباره یک بنا است.

این هنرمند ادامه می دهد:ایده چنین نمایشگاهی از جایی آغاز شد که قبل از مرمت بنا بتوانیم از فضاهایی که هنوز به شکل خانه است، استفاده کنیم.

آغداشلو معتقد است: حتما لازم نیست که هنرمندان با یک دیوار کار نمایند. دست هنرمند می تواند باز باشد تا هر جایی را به عنوان مِدیوم خود ببیند و با آن کار کند و بتوانند حرفشان را بزند. این نمایشگاه تجربه ای برای خود من بود تا ببینم چطور می توان در یک فضای خاص کار کرد. به عبارتی خلاقیت هنرمندان را بیشتر می نماید تا کارشان را بخشی از فضای که در آن کار می نمایند، ببینند.

او درباره هنرمندان جوانی که برای این نمایشگاه انتخاب شده اند، نیز شرح می دهد: بیشتر هنرمندان حاضر در این مجموعه به جز دو نفر هم نسل من یعنی دهه 60 هستند. بازگشت من به ایران منجر به شناخت قابل توجهی از آدم های جدید شد و در یک بازده زمانی کم توانستم این هنرمندان را جمع کنم.

به گزارش وبلاگ بلاگ پو، نمایشگاه مکان ـ ویژه چیدمان در خانه ای خالی از سکنه برگزار می گردد و پس از انتها نمایشگاه، این محل وارد پروسه بازسازی برای تاسیس یک نگارخانه می گردد. به دلیل مکان ـ ویژه بودن آثار این نمایشگاه، بیشتر آنها تنها در طول برقراری این نمایشگاه قابل دیدن هستند و بعد از انتها آن به دلیل مرمت اساسی بنا، تخریب خواهند شد.

نمایشگاه بازنگری در خانه خیابان عبده روز گذشته(جمعه 7 دی ماه) افتتاح شد و تا 14دی ماه دایر است. علاقمندان برای بازدید از آن می توانند از ساعت 11 تا 21 به نشانی خیابان مطهری، خیابان لارستان، خیابان عبده، شماره 7 مراجعه نمایند.

منبع: خبرگزاری ایسنا

به "زندگی هفت روزه هنری در خانه ای خالی از سکنه" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "زندگی هفت روزه هنری در خانه ای خالی از سکنه"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید